Bułak-Bałachowicz Stanisław

Stanisław Bułak – Bałachowicz – białoruski wojskowy, oficer kawalerii, dowódca ochotniczych oddziałów walczących w składzie Wojska Polskiego II RP w 1920 i 1939 roku. W 1914 roku zmobilizowany do armii rosyjskiej, walczył w wojnie estońsko – bolszewickiej po stronie „białych”, przeciwko sowietom. Po zawarciu traktatu w 1920 roku przeszedł z Estonii śmiałym rajdem przez pozycje bolszewików na stronę polską na czele oddziału ok. 800 ludzi (Rosjan, Białorusinów, Litwinów, Łotyszów, Estończyków i Polaków). Jego oddziały wcielone do 3 Armii gen. Edwarda Śmigłego-Rydza walczyły na froncie polsko – bolszewickim na terenie Polesia.  Stworzył swoją ochotniczą Armię, która odniosła wiele sukcesów, największym z nich było zdobycie Pińska. Jego wojska traktowane były jako sprzymierzone i po wojnie polsko – bolszewickiej dostały nakaz rozbrojenia lub opuszczenia polski. Generał Bałachowicz uderzył więc na Białoruś.

Oddziały Bałachowicza zajęły Mozyrz. Tam 12 listopada generał ogłosił niepodległość Białorusi i rozpoczął tworzenie białoruskiej armii narodowej. 16 listopada powołał rząd Republiki Białoruskiej a sam został naczelnikiem państwa. Jednak rozłam narodowościowy w jego armii nie pozwolił na utrzymanie Białorusi pod przywództwem Bałachowicza i był zmuszony wycofać się do Polski gdzie jego armia została internowana. W okresie międzywojennym prowadził działalność polityczną w Warszawie. We wrześniu 1939 roku generał utworzył ochotniczy oddział do obrony Warszawy, zginął podczas próby aresztowania go przez gestapo w 1940 roku.

« Powrót do Leksykonu