Kaszuba Serafin

Ks. Serafin Kaszuba – ur. 17 czerwca 1910 r. we Lwowie, zm. 17 września 1977 r. tamże, Sługa Boży, zakonnik, kapucyn, nazywany Włóczęgą Bożym, przemierzał w ZSRS wbrew szykanom i panującemu tam terrorowi tysiące kilometrów, docierał z posługą kapłańską do odległych zakątków rozległego imperium, m.in. na Syberię i do Kazachstanu.

Na chrzcie otrzymał imię Alojzy, uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Żółkiewskiego we Lwowie, po czym wstąpił do zakonu. Nowicjat rozpoczął w klasztorze kapucynów w Sędziszowie Małopolskim i przyjął imię zakonne Serafin, a studia teologiczne odbył w seminarium zakonnym przy ul. Loretańskiej w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1933 roku. Ukończył także studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagielońskim.

W latach 1937-1939 uczył języka polskiego w niższym seminarium zakonnym w Rozwadowie. Po wybuchu II wojny światowej, był duszpasterzem w Dublanach k/Lwowa, w różnych parafiach na terenie Wołynia i Polesia. Kilkakrotnie uniknął śmierci z rąk UPA Po wkroczeniu wojsk sowieckich na Wołyń w 1944 i włączeniu go do ZSRS Serafin Kaszuba pozostał wśród tamtejszych katolików, poddanych straszliwym eksterminacjom.

Pracując w parafii Równe dojeżdżał do licznych, odległych parafii pozbawionych księży. Już wtedy konspiracyjnie odwiedzał wspólnoty katolickie oddalone o kilkaset kilometrów od Wołynia m.in. na Litwie i Łotwie. W 1958 roku ukazał się oszczerczy artykuł o Serafinie Kaszubie inspirowany przez władze sowieckie, w oparciu o spreparowane zarzuty, takie jak pijaństwo i rozwiązłość. Został podstępnie wymeldowany, otrzymał zakaz sprawowania czynności duszpasterskich. Nie posiadając zameldowania, konspiracyjnie docierał na Białoruś, Litwę, na Zaporoże, Krym, do Kijowa czy odległej Estonii. Śledzony i nękany przez bezpiekę, postanowił dotrzeć do odległego Kazachstanu, gdzie objął opieką duszpasterską rozległy teren celinogradzki. W Kazachstanie żyło wówczas około 60 – 100 tysięcy przymusowo wysiedlonych Polaków.

W 1966 roku został aresztowany w czasie podróży do Moskwy i pod zarzutem włóczęgostwa skazany na pięcioletnie zesłanie do sowchozu w Arykty skąd został przeniesiony do sowchozu w Arszatyńsku, gdzie prowadził dalszą działalność duszpasterską. Komuniści, chcąc uniemożliwić mu działalność, osadzili go w zakładzie dla nieuleczalnie chorych, z którego zbiegł i nadal pracował jako duszpasterz w Kazachstanie.