Zamek Królewski w Łęczycy
Zamek Królewski w Łęczycy – budowla obronna znajdująca się w województwie łódzkim.
Został wzniesiony przez króla Kazimierza Wielkiego. Nie jest znana dokładna data budowy zamku. Prawdopodobnie była to druga połowa XIV wieku. Został zbudowany niemal w całości z cegły na sztucznie usypanym kopcu otoczonym fosą. Całość była otoczona dziesięciometrowym murem. Był rezydencją królewską króla Kazimierza Wielkiego, a następnie starosty łęczyckiego. W 1406 roku został spalony przez Krzyżaków. Został jednak odbudowany. Podczas bitwy pod Grunwaldem znajdowało się tu więzienie dla jeńców wojennych. W kolejnych latach, czterokrotnie odbywały się na zamku sejmy. W drugiej połowie XV wieku zamek spłonął w pożarze. W XVI wieku zamek został gruntownie wyremontowany. W XVII wieku miasto i zamek były prześladowane przez ciągłe pożary i zarazy. Zdobyty podczas potopu szwedzkiego przez wojska szwedzkie, ale wkrótce odbity przez Jana Kazimierza. Jednak w 1705 roku, w wyniku działań wojennych popadł w ruinę. W XVIII i XIX wieku władze nieudolnie próbowały zabezpieczyć ruiny. Po II wojnie światowej stał się siedzibą hufca harcerskiego. Następnie został częściowo zrekonstruowany.
« Powrót do Leksykonu