Kieniewicz Bolesław
Bolesław Kieniewicz (ur. 21 listopada 1907 w Dworcu w pow. pińskim, zm. 3 maja 1969 w Warszawie) – oficer Armii Czerwonej, generał dywizji LWP i polityk.
W maju 1926 wstąpił do Armii Czerwonej. Absolwent Oficerskiej Szkoły Piechoty im. Lenina (1929). W latach 1937–1939 represjonowany ze względu na polskie pochodzenie. Jako dowódca batalionu (grudzień 1939 – kwiecień 1940) wziął udział w wojnie zimowej (wojna ZSRS z Finlandią). Po ataku Niemiec na ZSRR walczył na Froncie Zachodnim. W styczniu 1943 roku został ranny. Po wyleczeniu ran, w maju 1943, został skierowany w stopniu pułkownika do 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. W 1944 mianowany generałem brygady, a w 1945 został mianowany generałem dywizji. Był posłem na Sejm PRL I kadencji. W lutym 1954 wyjechał do ZSRR i wrócił do Armii Radzieckiej. Po demobilizacji, na własną prośbę osiadł w Warszawie. Odznaczony m.in. Orderem Krzyża Grunwaldu II klasy (1946),
Orderem Odrodzenia Polski III klasy (1945), Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1945), Orderem Virtuti Militari III klasy (11 maja 1945), Krzyżem Walecznych (1943), Złotym Krzyżem Zasługi – trzykrotnie (16 lipca 1946, 11 września 1946, 1948).