Jałbrzykowski Romuald

Romuald Jałbrzykowski – urodzony 7 lutego 1876 i zmarły w 1955 roku, w Białymstoku, polski duchowny, w latach 1918-1925 sejneński biskup pomocniczy, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 1925-26, biskup łomżyński w 1926 roku oraz arcybiskup metropolita wileński, w latach 1926-55.

Po zajęciu Wilna przez Litwinów w 1939 roku ostro sekowany przez nich za działalność narodową, w marcu 1942 roku Romuald Jałbrzykowski został aresztowany przez gestapo i do 1944 roku był internowany w Mariampolu. Pod koniec wojny powrócił do Wilna, zajętego przez sowietów, gdzie wznowił działalność archidiecezji i przywrócił do działania seminarium duchowne. Aresztowany w 1945 roku przez NKWD był więziony w Łukiszkach, wypuszczony po miesiącu ze względu na stan zdrowia. Oskarżony przez sowieckie władze o inspirowanie działalności polskiego podziemia i ZWZ, w latach 1940-41 oraz współpracę z Delegaturą Rządu na Kraj i z AK, został deportowany do PRL.

Przybyły do Białegostoku Romuald Jałbrzykowski odtworzył tam kurię metropolitalną, seminarium duchowne oraz sąd biskupi. Po śmierci został pochowany w kaplicy Matki Bożej Miłosierdzia w prokaterze białostockiej. Jałbrzykowski został uhonorowany Krzyżem Walecznych (1922 r.), Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski (1937) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1938). Komenda Okręgu Wileńskiego AK uhonorowała go także Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Od 1924 roku Jałbrzykowski był honorowym obywatelem Łomży.

« Powrót do Leksykonu