Ligoń Juliusz

Juliusz Ligoń – ur. 22 lutego 1823 w Prądach, zm. 17 listopada 1889 w Królewskiej Hucie – polski działacz społeczny Górnego Śląska, śląski poeta ludowy, publicysta, jego wnukiem był Stanisław Ligoń.

Po kilku latach szkoły został samoukiem i kowalem w kuźni ojca, a potem w Chorzowie, gdzie działał w abstynenckim Towarzystwie Wstrzemięźliwości. Podczas klęski głodu na Śląsku (1848) organizował pomoc charytatywną dla jej ofiar. Założył w 1858 roku pierwszą polską bibliotekę na Górnym Śląsku – „Kółko Czytelnicze”, kolekcjonował polską prasę wydawaną przez Niemcy, propagował czytelnictwo wśród Ślązaków. Był także sekretarzem „Towarzystwa Pożyczkowego”, które pomagało polskim robotnikom finansowo i stawiało opór germanizacji. W 1870 roku został zwolniony z huty w Zawadzkiem za propagowanie i szerzenie „antyniemieckiej propagandy”.

Pisał artykuły do polskiej prasy, wzorując się na Józefie Lompie napisał cykl gawęd ludowych o polskim Śląsku, tworzył sztuki dla teatrów amatorskich, jako wszechstronny pisarz tworzył wiele form literackich, które łączyły elementy edukacyjne z polskim patriotyzmem i moralnością. Jako przeciwnik germanizacji całe życie był szykanowany zawodowo i kilka razy musiał zmieniać miejsce pracy.

« Powrót do Leksykonu