1717 r.: Sejm niemy

[ Powrót do historii Polski ]

Jednodniowa sesja sejmu Rzeczypospolitej Obojga narodów, która odbyła się 1 lutego 1717 roku w Warszawie. Królem był wtedy August II Mocny, skonfliktowany ze szlachtą. Sejm ten został nazwany niemym ponieważ oprócz przewodniczącego obradom marszałka Stanisława Ledóchowskiego oraz odczytujących nowe uchwały posłów nie wolno było się odzywać. Niedopuszczenie posłów do głosu miało zapobiec zerwaniu obrad. Sejm miał charakter pacyfikacyjny i miał zakończyć walki króla ze szlachtą.

Najważniejsze postanowienia sejmu niemego:

– zmniejszenie władzy hetmanów,
– wprowadzenie stałych podatków na zawodową armię,
– ograniczenie władzy senatu,
– ograniczenie uprawnień podatkowych sejmików,
– zakaz tworzenia konfederacji,
– zakaz wydawania ekspektatyw,
– ograniczenie swobód dysydentów i zakaz wznoszenia nowych zborów,
– zabroniono królowi Augustowi II Mocnemu opuszczania terytorium Rzeczypospolitej na dłuższy czas,
– wojska saskie z wyjątkiem gwardii królewskiej liczącej 1200 żołnierzy miały opuścić ziemie polskie i litewskie,
– urzędnikom saskim odebrano prawo decydowania w sprawach Rzeczypospolitej, a jej urzędnikom w sprawach saskich,
– obydwa państwa, tj. Rzeczpospolitą i Saksonię, miała łączyć tylko unia personalna.