1940 r.: Zbrodnia katyńska

[ Powrót do historii Polski ]

Zbrodnia na 21 857 obywatelach Polski, w tym ponad 10 tys. oficerów wojska i policji, dokonana w okolicach Katynia przez sowiecką policję polityczną NKWD na polecenie najwyższych władz sowieckich wiosną 1940 roku. Egzekucję ofiar wykonywano strzałem w tył głowy z broni krótkiej. Ofiarami zbrodni byli oficerowie, podoficerowie oraz szeregowi Wojska Polskiego, częściowo pochodzący z rezerwy (naukowcy, lekarze, inżynierowie, prawnicy, nauczyciele, urzędnicy państwowi, przedsiębiorcy, przedstawiciele wolnych zawodów), którzy po agresji ZSRS na Polskę, zostali po 17 września 1939 roku w różnych okolicznościach rozbrojeni i zatrzymani przez Armię Czerwoną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako jeńcy wojenni.

Zamordowano także kilkutysięczną grupę funkcjonariuszy Policji Państwowej, Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP), Straży Granicznej i Służby Więziennej. Poza tym wśród ofiar było przeszło 7 tys. osób cywilnych, policjantów i oficerów bez statusu jeńca, osadzonych w więzieniach na terenie okupowanych przez ZSRS Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej Polskiej.

Zobacz też: Zbrodnia katyńska – strona informacyjna.