Halabarda

Halabarda – rodzaj broni drzewcowej, długości ok. 2,5 metra o grocie składającym się z kilku połączonych ze sobą elementów; siekiery do rąbania, ostrza do kłucia i haka do ściągania z konia. Rozpowszechniła się w XIV i XV w., zwłaszcza w Europie Zachodniej, stała się bronią straży pałacowych i miejskich. W XVII w. noszona jako oznaka stopni oficerskich i podoficerskich w piechocie