Kaskiewicz Jerzy

Jerzy Kaskiewicz – ur. 27 lutego 1923 r. we wsi Lesiszcze na Wołyniu, zm. 11 grudnia 1999 r. w Warszawie, major UB, oficer śledczy, zbrodniarz komunistyczny. Od sierpnia 1944 roku był funkcjonariuszem Komendy Wojewódzkiej MO w Białymstoku, w grudniu tego samego roku przeniesiono go do PUBP w Białymstoku, a wkrótce do PUBP w Sieradzu. We wrześniu 1945 roku znalazł się w centrali MBP w Warszawie, był młodszym oficerem śledczym Wydziału IV, a od 1947 roku oficer śledczy Wydziału Śledczego. W 1945 roku ukończył też Centralną Szkołę MBP w Łodzi.

W latach 1951-1954 był już starszym oficerem śledczym i kierownikiem sekcji Departamentu X MBP. Był jednym z najokrutniejszych śledczych w więzieniu MBP na Mokotowie. Przesłuchiwał i bestialsko torturował m.in. Kazimierza Moczarskiego, Stanisława Sędziaka, Hieronima Dekutowskiego, stosując m.in. bicie, kopanie, przypalanie, miażdżenie palców. To on prowadził pierwsze przesłuchania grupy Witolda Pileckiego i wnosił o zastosowanie tymczasowego aresztowania.

Na fali tzw. odwilży 13 lipca 1955 roku został dyscyplinarnie zwolniony z bezpieki i aresztowany, skazany na 4 lata więzienia (na mocy amnestii z listopada 1956 roku karę obniżono do 2 lat i 8 miesięcy więzienia) za to, że „w okresie 1948-1953 w Warszawie jako oficer śledczy b. MBP, przekraczając swą władzę stosował wobec tymczasowo aresztowanych przymus fizyczny, polegający na biciu aresztowanych, bezzasadnym osadzaniu w karcerze, poniewieraniu ich godności osobistej, poprzez co działał na szkodę interesu publicznego”. Został też zdegradowany w 1959  roku. W III RP nie był ścigany za swoje liczne zbrodnie.

« Powrót do Leksykonu