Władysław Opolczyk

Władysław Opolczyk (między 1326 a 1330-1401) – książę opolski (od 1356), palatyn węgierski (1367-1372), wielkorządca Rusi Czerwonej (1372-1378 i 1386-1387).

Władysław pochodził z dynastii Piastów. Był najstarszym synem księcia opolskiego Bolka II. Po jego śmierci został władcą niewielkiego księstwa opolskiego poddanego zwierzchnictwu czeskiemu. Następnie na dworze Ludwika Węgierskiego został palatynem. Po śmierci Kazimierza Wielkiego uzyskał lenno (ziemię wieluńską oraz kilka zamków). W 1372 roku przestał być palatynem, ale został namiestnikiem z rąk węgierskich na Rusi Halickiej. Przez krótki okres czasu sprawował  stanowisko wielkorządcy Polski (urzędnik zarządzający dochodami z miast i dóbr królewskich). Po odwołaniu otrzymał króla Ludwika Węgierskiego ziemię dobrzyńską, oraz część Kujaw z Bydgoszczą, Inowrocławiem i Gniewkowem. Po śmierci króla, popadł w konflikt z jego następcą Władysławem Jagiełłą. Zaczął za to współpracę z Zakonem krzyżackim. Umiera w Opolu w 1401 roku. Został pochowany pod kaplicą św. Anny w kościele Świętej Trójcy przy klasztorze franciszkanów w Opolu.

« Powrót do Leksykonu