Sawczuk Włodzimierz

Włodzimierz Sawczuk (ur. 16 sierpnia 1925 w Białymstoku, zm. 4 grudnia 2010 – generał broni, polityk.

W trakcie II wojny światowej, należąc do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, uczestniczył w walkach o Berlin, a po zakończeniu wojny w walkach z podziemiem niepodległościowym. W latach 1954–1956 był słuchaczem Akademii Wojskowo-Politycznej w Moskwie. W 1961 skierowany został do Moskwy na studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR imienia Klimienta Woroszyłowa. Od 1949 był członkiem PZPR. W latach 1976–1985 był posłem VII i VIII kadencji Sejmu PRL. Od 10 października 1973 piastował urząd wiceministra obrony narodowej. W latach 70. gen. Włodzimierz Sawczuk słynął w LWP z wyjątkowej bezwzględności i brutalizmu wobec podwładnych. Usunięty ze stanowiska w maju 1980, w 1982 przeniesiony do służby dyplomatycznej i mianowany ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym PRL w Libii. Na tym stanowisku do 1986, po czym pozostawał w dyspozycji ministra obrony narodowej. W 1988 przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderami: Krzyża Grunwaldu III klasy oraz Sztandaru Pracy I klasy (1973) i II klasy (1968), Krzyżem Walecznych, Medalami 10-lecia i 30-lecia Polski Ludowej (1974) oraz Medalem Za udział w walkach o Berlin.

« Powrót do Leksykonu