Dunajewski Albin

Albin Dunajewski – ur. 1 marca 1817 r. w Stanisławowie, zm. 19 czerwca 1894 r. w Krakowie, polski biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny krakowski i kardynał prezbiter, rektor seminarium warszawskiego, działacz społeczny i narodowy. Urodził się w rodzinie urzędniczej, mającej tradycje szlacheckie. Uczył się w gimnazjum w Nowym Sączu. Studia teologiczne rozpoczął we Lwowie, nie ukończył ich i przeniósł się na wydział prawa.

Za działalność w organizacjach niepodległościowych sąd austriacki skazał go na karę śmierci, którą zamieniono na 8 lat tzw. twierdzy. Uzyskał amnestię w 1848 roku i podjął pracę w sądownictwie, jednak za dalszą pomoc spiskowcom został zwolniony. Został sekretarzem wpływowego arystokraty hrabiego Adama Potockiego z Krzeszowic. Wstąpił do seminarium w Krakowie i wznowił studia teologiczne, a w 1861 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Na prośbę abp. warszawskiego Zygmunta Felińskiego został przeniesiony do seminarium duchownego w Warszawie, gdzie objął posadę rektora. Z uwagi na podejrzenie, że redagował radykalny „Głos Kapłana Polskiego” musiał opuścić Warszawę. W ramach kary za udział w Powstaniu styczniowym został w 1864 roku wysłany do Krakowa, gdzie pełnił funkcję kapelana sióstr wizytek, a następnie był wikarym w parafii wiejskiej w Rudawie, a później w Piasku. Do Krakowa powrócił dopiero w 1871 roku, kiedy został administratorem parafii św. Szczepana. Sprawował też różne funkcje duszpasterskie i kurialne, a w 1877 roku otrzymał godność prałata papieskiego.

W 1879 roku został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji krakowskiej. Przeprowadził renowację katedry na Wawelu. Wspierał badania naukowe i rozwijał działalność charytatywną. 8 września 1883 roku koronował obraz Matki Bożej Piaskowej w kościele karmelitów w Krakowie.