Koźmiński Honorat

Honorat Koźmiński – ur. 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, zm. 16 grudnia 1916 r. w Nowym Mieście nad Pilicą, błogosławiony polskiego Kościoła katolickiego, kapucyn, pisarz, założyciel zgromadzeń zakonnych. Po ukończeniu gimnazjum w Płocku, rozpoczął studia na wydziale architektury Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Wiosną 1846 roku został aresztowany przez władze carskie za przynależność do tajnych organizacji i osadzony w X Pawilonie Cytadeli warszawskiej. W więżieniu przebywał niemal rok. W grudniu 1848 roku wstąpił do zakonu kapucynów, a rok później przyjął śluby wieczyste. W 1852 roku otrzymał święcenie kapłańskie.

W 1857 roku utworzył w Warszawie zgromadzenie sióstr felicjanek, powołanych do niesienia pomocy potrzebującym. Drugie zgromadzenie powołane przez Honorata Koźmińskiego to siostry serafitki. Po Powstaniu styczniowym wiele zakonów zostało zlikwidowanych przez władze rosyjskie, zabroniono też przyjmowania nowicjuszy. W tej sytuacji Honorat Koźmiński, za zgodzą władz kościelnych, utworzył kilkanaście żeńskich zgromadzeń zakonnych, bezhabitowych.

Nowe zgromadzenia rozwinęły szeroką działalność społeczną, zwłaszcza oświatową, pośród młodzieży rzemieślniczej, robotnic fabrycznych, służby domowej i ludu wiejskiego. Organizowały kształcenie nauczycielek i wychowawczyń, nauczanie w szkołach i domach prywatnych, prowadziły biblioteki i czytelnie. Aktywność ta przyczyniała się w znacznym stopniu do zatrzymywania rusyfikacji.