Dymek Walenty

Walenty Dymek – ur. 31 grudnia 1888 r. w Połajewie, zm. 22 października 1956 r. w Poznaniu, polski biskup rzymskokatolicki. W czasie nauki w gimnazjum w Rogoźnie należał to takich organizacji jak Towarzystwo Tomasza Zana czy Związek Młodzieży Polskiej „Zet”. Ukończył studia filozoficzno-teologiczne w Poznaniu i Gnieźnie. Był członkiem Ligi Narodowej. W 1912 roku, po otrzymaniu święceń kapłańskich został skierowany jako wikariusz do Ostrzeszowa. W 1916 roku przeniesiono go do Poznania na stanowisko sekretarza generalnego Związku Katolickich Robotników Polskich i jednocześnie redaktora czasopisma tegoż związku „Robotnik”. W tym okresie brał też aktywny udział w działalności Związku Spółek Zarobkowych.

Podczas Powstania wielkopolskiego był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Ludowej miasta Poznania. W 1920 roku został kanonikiem przy kolegiacie św. Marii Magdaleny. W latach 1922–1927 należał do zarządu Towarzystwa Obrony Społecznej, które walczyło z ubóstwem. W 1924 roku został sekretarzem generalnym Caritas i rozwinął szeroką działalność dobroczynną Poznania. W latach 1925–1929 zasiadał w Radzie Miasta Poznania. Wykładał również socjologię w poznańskim seminarium.

W 1929 roku trzymał sakrę biskupią z rąk kardynała Augusta Hlonda, zostając biskupem pomocniczym archidiecezji poznańskiej oraz jej wikariuszem generalnym. Otrzymał też odznaczenie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność społeczną. W czasie II wojny światowej był internowany w obrębie Ostrowa Tumskiego w Poznaniu, a w styczniu 1943 roku przeniesiono go do plebanii kościoła Matki Boskiej Bolesnej na Łazarzu, gdzie po zakończeniu wojny wykryto podsłuchy umieszczone przez Gestapo na plebanii. Zastępując nieobecnego w kraju prymasa Augusta Hlonda, wysyłał do Watykanu raporty dotyczące prześladowań Kościoła i Polaków. Współpracował również z Delegaturą Rządu na Kraj.

W 1945 roku został arcybiskupem tytularnym, a 4 marca 1946 roku, na prośbę prymasa Augusta Hlonda papież Pius XII wyniósł biskupa Walentego Dymka do godności arcybiskupiej. W 1953 roku przewodniczył obradom episkopatu. W okresie powojennym był rozpracowywany przez komunistyczny aparat bezpieczeństwa, z czego zdawał sobie sprawę, nie idąc nigdy na jakąkolwiek współpracę z UB.