1. 07.01.1939 – Pogrzeb Dmowskiego (Ptaku)

[ Powrót do tekstów z płyty Ptaku – NaRa ]

1. 07.01.1939 – Pogrzeb Dmowskiego [3:23] (prod. Tobellus, wykonanie – Ptaku, śpiew Weronika Wiktoria)

[Ref.]
Utrudzonym ludziom bez miejsca na ziemi,
Przeklęty los kolejny cios zadał,
Odebrał im tego, co ziemie odzyskał,
Dla nich po stu dwudziestu trzech latach,
Siódmy stycznia ’39: stutysięczny tłum żegna człowieka,
Prawdziwego patriotę, twórcę niepodległej Polski,
Autorytet, jakich dziś nie ma.

Nie był politykiem tylko mężem stanu,
Co poświęcił dla kraju swe życie,
W sercu miał ludzi, zamienił ich w naród,
A w głowie ułożył granice,

Był stróżem czystości i mógł ich rozgrzeszyć,
Strażnikiem polskiego sumienia,
Bo nie można zaznać wewnętrznego spokoju,
Gdy ojczystej ziemi się nie ma.

Kanclerz narodu i budziciel dusz,
Ostatni ofiarnik świadomy,
Przywrócił nas na mapę świata,
Nadał znaczenie rodzinnego domu.

Rozdmuchał tchnieniem ognisko narodu,
Wzniecał w nich płomień ojczyzny,
Odbudował nadzieje na lepsze jutro,
Był twórcą „Armii Błękitnych”.

[Ref.]

Milczący bohater, wielki sługa ojczyzny,
Wierny ideałom, wierny nam wszystkim,
Strategiem, ideowcem, mówcą doskonałym,
Był wielki i runął, jak dąb prastary.

Obudził ospałych, ożywił oziębłych,
Pasował ten lud, dał powód do dumy.
Zbudowany ze skromności, nie łasy na tytuły,
Chciał odejść po cichu, a przyciągnął tłumy.

Nie było dzielnicy bez reprezentacji,
Tak się żegna papieży, cesarzy i królów,
Kondukt żałobny liczył kilometry,
Naród w smutku i bólu.

Nastała głucha cisza, trumnę opuszczono w dół,
Mowy pogrzebowej nie było,
Tylko dźwięk pękających zmarzniętej ziemi grud,
i się tysiąc sztandarów pochyliło…

[Ref.] x2