Afera Fundacji Wschód-Zachód (1992)
[Powrót do afer III RP]
Fundacja została powołana do życia decyzją ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą w 1989 roku. Założycielami jej byli Włodzimierz Natorf, były ambasador w ZSRS, członek KC PZPR, Mieczysław Wilczek, Wojciech Pietrusiński. Jednym z członków Rady Fundacji był Aleksander Kwaśniewski.
W statucie zapisano między innymi działalność gospodarczą w celu gromadzenia środków materialnych z przeznaczeniem na realizację celów partii lewicy polskiej, wskazanych przez fundatorów, rozwijanie współpracy ze ZSRS i innymi państwami. W rozdziale o organach tej fundacji zapisano, że w skład Rady Fundacji wchodzą fundatorzy oraz osoby delegowane przez Biuro Polityczne KC PZPR albo odpowiedni organ sukcesora politycznego PZPR.
Fundacją zainteresował się w 1992 roku likwidator mienia byłej PZPR, zwracając się z pismem w dniu 17 lipca 1992 roku do Ministerstwa Współpracy Gospodarczej z Zagranicą o przekazanie danych na temat działalności gospodarczej Fundacji. W odpowiedzi otrzymał fotokopię Decyzji nr 18 ministra współpracy gospodarczej z zagranicą z dnia 27 grudnia 1989 roku, zatwierdzającej łącznie ze Statutem utworzenie Fundacji Wschód–Zachód. Likwidator został poinformowany jednocześnie, że nie można mu udostępnić innych materiałów dotyczących działalności gospodarczej, takich jak sprawozdania Fundacji, ponieważ ministerstwo żadnych nie otrzymało.
W samej decyzji podpisanej przez Marka Dąbrowskiego, działającego w zastępstwie ministra finansów Leszka Balcerowicza oraz ministra współpracy gospodarczej z zagranicą Marcina Święcickiego, Fundacja została zwolniona z obowiązku podawania w statucie informacji o przewidywanych rozmiarach działalności gospodarczej, o przewidywanej liczbie zatrudnionych, spodziewanych dochodach i ich przeznaczeniu oraz miejscu wykonywania działalności gospodarczej. Decyzja ta została wydana w okresie, kiedy decydowały się losy PZPR i jej majątku.