Kołodziej Emil

Emil Kołodziej (ur. 2 stycznia 1917 we wsi Futoma w pow. rzeszowskim, zm. 23 czerwca 2014) – działacz państwowy w okresie PRL, poseł V, VI, VII, VIII i IX kadencji, prawnik.

Absolwent Uniwersytetu Lwowskiego (1940) i Uniwersytetu Warszawskiemu (1947). Przed 1939 działacz młodzieżowych organizacji wiejskich, podczas II wojny światowej uczestnik ruchu oporu (BCh). Był posłem na Sejm w latach 1969–1989 (V, VI, VII, VIII i IX kadencji). W latach 1957–1969 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego, w latach 1971–1980 minister przemysłu spożywczego i skupu. W latach 1980–1985 członek Rady Państwa. Wielokrotnie przewodniczył komisjom sejmowym – Komisji Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego (1980–1984), Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa (1984–1985), Komisji Skarg i Wniosków (1985–1987) oraz Komisji Prac Ustawodawczych (1987–1989). Był również wieloletnim członkiem Rady Naczelnej ZBoWiD. W 2011 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał Emila Kołodzieja za winnego przestępstwa. Były członek Rady Państwa PRL przekroczył uprawnienia, głosując w 1981 za uchwaleniem dekretów o stanie wojennym. Został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi.

« Powrót do Leksykonu