Kleeberg Franciszek

Franciszek Kleeberg (ur. 1 lutego 1888 w Tarnopolu, zm. 5 kwietnia 1941 w Weisser Hirsch k. Drezna) – generał brygady Wojska Polskiego.

W maju 1915 otrzymał przydział do Legionów Polskich. W związku z prośbą o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie, w czerwcu 1918 został karnie przeniesiony do armii austro-węgierskiej. Do Wojska Polskiego został przyjęty w grudniu 1918. Do maja 1924 pełnił obowiązki dowódcy 14 Dywizji Piechoty. W latach 1924-1925 przebywał we Francji, gdzie studiował w Wyższej Szkole Wojennej. W 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem. Przyjaźnił się z Władysławem Sikorskim. 9 września 1939 został dowódcą Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” (SGO). Pod Jabłoniem i Milanowem pobił wysunięte kolumny oddziałów Armii Czerwonej. 6 października 1939, po czterodniowych walkach z Wehrmachtem pod Kockiem, został zmuszony do kapitulacji z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Złożył broń jako ostatni polski generał.

Kleeberg pozostał jedynym dowódcą SGO bez porażki – przeciwnik pod Kockiem został pobity. Po bitwie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu IVB w twierdzy Königstein koło Drezna. W niewoli przebywał półtora roku. Poważnie zachorował na serce i 5 kwietnia 1941 zmarł w szpitalu wojskowym. Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorski Orderu Virtuti Militari (władze RP na Obczyźnie, 1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari (władze RP na Obczyźnie, 1947), Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1937), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923), Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi (1937).

« Powrót do Leksykonu