Borowski Henryk

Henryk Borowski – ur. 13 września 1913 r. w Wilnie, zm. 8 lutego 1951 r. w Warszawie, kapitan Armii Krajowej, oficer Komendy Okręgu Wileńskiego AK. Walczył w wojnie obronnej w 1939 roku. W 1942 roku wstąpił do AK, przyjął pseudonim „Trzmiel”. Do 1944 roku był żołnierzem Wileńskiego Okręgu AK w grupie „Cecylia” zorganizowanej przy Komendzie Okręgu do walki z sowietyzacją ziem polskich, wykonywał również wyroki na konfidentach. Brał udział w walkach o Wilno. W lipcu 1944 roku zdołał uniknąć aresztowania przez wojska sowiecki i wywózki w głąb ZSRS.

Wiosną 1945 roku współorganizował przerzut na zachód żołnierzy byłego Okręgu Wileńskiego AK. Został członkiem komendy eksterytorialnego Okręgu Wileńskiego AK, działającego na terenie obecnej Polski, w której pełnił funkcję kierownika komórki kontrwywiadowczej. W latach 1945–1946 był dowódcą Ośrodka Mobilizacyjnego Wileńskiego Okręgu Armii Krajowej. Został aresztowany 28 czerwca 1948 roku. Był bity i torturowany w śledztwie. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie 2 listopada 1950 roku skazał go na karę śmierci. Razem z Henrykiem Borowskim na karę śmierci skazani zostali: por. Lucjan Minkiewicz „Wiktor”, ppłk. Antoni Olechnowicz „Pohorecki” i mjr Zygmunt Szendzielarz „Łupaszka”. Wyrok wydał Mieczysław Widaj. Został zastrzelony 8 lutego 1951 roku o 19:55 w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Wyrok wykonał Aleksander Drej. Szczątki Henryka Borowskiego odnaleziono latem 2012 roku w kwaterze „na Łączce” Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie.

« Powrót do Leksykonu