Szpotański Janusz

Janusz Szpotański – ur. 12 stycznia 1929 r. w Warszawie, zm. 13 października 2001 r. tamże, poeta, satyryk, krytyk i teoretyk literatury, tłumacz, szachista z tytułem mistrza krajowego, trzykrotny mistrz Warszawy, drużynowy mistrz Polski z 1959 roku. Był autorem prześmiewczych poematów komicznych, w których szydził z rządzących w PRL prominentnych działaczy PZPR. W sztuce „Cisi i gęgacze, czyli bal u prezydenta, opera w trzech aktach z uwerturą i finałem” z 1964 roku, będącej pamfletem na rządy Władysława Gomułki, zawarł satyrę na ówczesne postawy inteligencji, a także nazwał Gomułkę gnomem.

W styczniu 1967 roku został aresztowany, a w 1968 roku skazany na trzy lata więzienia „za rozpowszechnianie informacji szkodliwych dla interesów państwa”. Kwintesencją jego twórczości był „Towarzysz Szmaciak”, ironiczna apoteza PRL. Jak podaje Leszek Szymowski w książce „Media wobec bezpieki” Janusz Szpotański był inwigilowany nieprzerwanie, również po transformacji ustrojowej.

« Powrót do Leksykonu