Chmiel Karol

Karol Chmiel ps. „Grom” – ur. 17 kwietnia 1911 r. w Zagorzycach, zm. 1 marca 1951 r. w Warszawie, porucznik WP. W styczniu 1940 roku wstąpił do ZWZ, od stycznia 1941 roku dowodził plutonem. W 1942 roku awansował do stopnia podporucznika AK, a w 1945 – porucznika. Walczył w BCh, był komendantem powiatowym BCh w Dębicy, także komendantem obwodu AK w Dębicy. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał w Swoszowicach koło Krakowa, pracował w spółdzielczości, należał do PSL. Od września 1945 roku rozpoczął działalność konspiracyjną w WiN na obszarze południowo-wschodnim, od stycznia 1947 był członkiem kierownictwa IV ZG WiN. Sprawował funkcję kierownika wydziału.

Był współautorem Memoriału do ONZ w 1946 roku, doradcą politycznym prezesa WiN, wyznaczony do przerzutu na Zachód. Aresztowany 12 grudnia 1947 roku w Krakowie i osadzony w więzieniu mokotowskim. Po trzyletnim ciężkim śledztwie, podczas którego był wielokrotnie torturowany, m.in. przez Józefa Różańskiego został 14 października 1950 roku wraz z sześcioma towarzyszami broni oraz członkami IV Zarządu Głównego WiN-u: (Józefem Batorym, Franciszkiem Błażejem, Łukaszem Cieplińskim, Mieczysławem Kawalcem, Adamem Lazarowiczem, Józefem Rzepką) skazany przez Sąd Rejonowy w Warszawie na karę śmierci. Został stracony nad ranem 1 marca 1951 roku. Miejsce pochówku nie jest znane.