Janczyszyn Ludwik
Ludwik Janczyszyn (ur. 11 maja 1923 w Krasnem, zm. 27 lipca 1994 w Gdyni) – polski admirał, oficer piechoty i morski oficer pokładowy. Od 1943 do 1945 w szeregach Armii Czerwonej i Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR brał udział w II wojnie światowej. Po wojnie służył w polskiej Marynarce Wojennej, którą dowodził w latach 1969–1986. Był również posłem na Sejm.
Absolwent Oficerskiej Szkoły Piechoty przy 1 Armii Wojska Polskiego (1944) oraz Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (1949). W Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie odbył Kurs Nawigacji i Artylerii (1952) i Wyższy Kurs Akademicki (1957). Uzyskał tytuł inżyniera nawigatora w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni (1966). Podczas II wojny światowej został w 1943 powołany do Armii Czerwonej, a od 1944 do 1946 służył w Wojsku Polskim. Przeszedł szlak bojowy od Warszawy do Kołobrzegu i w trakcie walk został dwukrotnie ranny. Uzyskał kolejno stopnie: kontradmirała (1960), wiceadmirała (1970), admirał (1978). Był członkiem PPR (1946), a następnie PZPR (1948). Sprawował funkcję zastępcy członka Komitetu Centralnego (1971–1986) oraz członka Prezydium Komisji Ideologicznej i członka Komisji Morskiej Komitetu Centralnego w PZPR. Był posłem na Sejm PRL VI, VII, VIII i IX kadencji (1972–1989). Podczas stanu wojennego wszedł w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Był nadzwyczajnym i pełnomocnym w Syrii i Jordanii (1986-1988). Został odznaczony m.in. Kryżem Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1989), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia, 30-lecia, 40-lecia Polski Ludowej oraz wieloma odznaczeniami ZSRS.