Werfel Roman

Roman Werfel – ur. 24 maja 1906 r. we Lwowie – zm. 2003 r. w Wielkiej Brytanii, polski działacz komunistyczny żydowskiego pochodzenia, aktywny w okresie stalinizmu. Jak podaje Leszek Szymowski w książce „Media wobec bezpieki”, jego ojciec był rabinem, który porzucił wiarę na rzecz ateizmu ponieważ dzięki temu mógł objąć dobrze płatne stanowisko dyrektora banku. Roman Werfel w 1928 roku wstąpił do KPP, za działalność komunistyczną został aresztowany. W 1935 roku po pobycie w Moskwie został instruktorem szkoleniowym KPP. W czasie II wojny światowej przebywał w ZSRS, gdzie pod nadzorem NKWD wydawał „Czerwony Sztandar” i współpracował z „Nowymi Widnokręgami”.

Do Polski wrócił wraz z armią Berlinga, rozpoczął pracę w PPR jako zastępca kierownika Wydziału Propagandy. Został też kierownikiem wydawnictwa „Książka i Wiedza”. Był współautorem aktów oskarżenia w większości głośnych procesów politycznych okresu stalinizmu m.in wobec Jana Rzepeckiego, Kazimierza Pużaka i Stanisława Tatara, a także biskupa Czesława Kaczmarka. W styczniu 1952 roku otrzymał stanowisko redaktora naczelnego „Nowych Dróg”. W 1956 roku przez kilka miesięcy był równolegle redaktorem naczelnym „Trybuny Ludu”. Zastąpił go Stefan Wierbłowski. W 1968 roku, na fali czystek antysemickich (Marzec 68) usunięto go z szeregów PZPR, mimo usilnych starań przywrócono go dopiero w 1983 roku.