Wiesław Bończa-Tomaszewski

Wiesław Edward Bończa-Tomaszewski (ur. 26 lutego 1903 w Warszawie, zm.?) – polski oficer, dziennikarz-dyplomata, historyk.

W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a później do I Korpusu Wschodniego. Został aresztowany przez Niemców. W latach 1918-1925 służył w Wojsku Polskim, w 1919 ukończył szkołę podchorążych. Brał udział w Obronie Lwowa w 1919, wojnie z bolszewikami i III Powstaniu śląskim. Służbę zakończył jako inwalida wojenny w stopniu porucznika. Studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie oraz w Instytucie Nauk Międzynarodowych w Paryżu. Od 1925 dziennikarz m.in. w „Polsce Zbrojnej” i „Expresie Porannym”, od 1927 korespondent wojenny w Meksyku i Nikaragui, później badacz warunków emigracyjnych w Ameryce Środkowej oraz na Hawajach. Publikujący w wydawnictwach „Prasy Polskiej” i „Messager Polonais” oraz w „Diario de la Marina”, „El Mundo” na Kubie, „Excelsior”, „El Universal” w Meksyku. Od 1929 do 1930 był redaktorem „Głosu Polskiego” we Francji. W 1933 został redaktorem naczelnym „Jutra Pracy”, a następnie „Przeglądu Przemysłu Farmaceutycznego” i „X Muzy”. Odznaczony m.in. Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921.

« Powrót do Leksykonu