Broniewski Władysław

Władysław Broniewski – ur. 17 grudnia 1897 r. w Płocku, zm. 10 lutego 1962 r. w Warszawie, polski poeta, przedstawiciel liryki rewolucyjnej, tłumacz, żołnierz, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Jego żoną była Janina Broniewska. Uważał się za socjalistę. W 1915 roku, w wieku 17 lat, wstąpił do Legionów Polskich, wziął też udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za zasługi wojenne otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojskowego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych. Po odzyskaniu niepodległości niezadowolony z reform w powojennej Polsce stawał się coraz bardziej radykalny w swoich poglądach i w konsekwencji, po zamachu na Gabriela Narutowicza, zbliżył się do KPP.

Broniewski był świadkiem wkroczenia Armii Czerwonej do Lwowa we wrześniu 1939 roku. Publikował w sowieckiej gadzinówce „Czerwony Sztandar”. Próbował w niej publikować swoje patriotyczne wiersze, nie pozwoliła jednak na to cenzura. 24 stycznia 1940 roku Władysław Broniewski został aresztowany przez NKWD. Wypuszczony z więzienia, wstąpił do armii polskiej formowanej w ZSRS pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Pracował w ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. W czasach stalinizmu był poetą głęboko zaangażowanym w budowę nowej rzeczywistości, co często interpretowane jest jako postawa jednoznacznie prokomunistyczna. Odmówił jednak napisania słów nowego hymnu polskiego – z taką propozycją zwrócił się do niego Bolesław Bierut.

« Powrót do Leksykonu