Lechowicz Włodzimierz
Włodzimierz Lechowicz – ur. 16 stycznia 1911 r. w Szczucinie, zm. 26 listopada 1986 r. w Warszawie, polityk Stronnictwa Demokratycznego. W 1933 roku rozpoczął współpracę z KPP. Od końca 1937 roku kierownik referatu narodowościowo-politycznego zajmującego się m.in. zwalczaniem działalności komunistycznej w wojsku, związany z wywiadem sowieckim. Jako sowiecki agent działał także w aparacie Delegatury Rządu na Kraj. Od jesieni 1942 roku działacz podziemnego Stronnictwa Demokratycznego. Nawiązał kontakty z działaczami byłego Związku Walki Wyzwoleńczej, który wszedł w skład PPR. Po przystąpieniu do GL z polecenia Mariana Spychalskiego został kierownikiem Wydziału II Sztabu Generalnego GL, a później Oddziału II Sztabu Generalnego AL w stopniu kapitana.
Na przełomie 1942/43 roku został z ramienia Stronnictwa Demokratycznego naczelnikiem Wydziału Śledczego Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa na m.st. Warszawę wchodzącego w skład Delegatury Rządu, wprowadził tam oficerów delegowanych przez GL. Kierował również Wydziałem Dywersji Osobowej w Kierownictwie Walki Podziemnej na m.st. Warszawę. Od lipca 1944 roku zasiadał we władzach Zjednoczenia Demokratycznego. Brał udział w Powstaniu warszawskim. Uciekł z obozu przejściowego w Pruszkowie, gdzie został osadzony po Powstaniu. Od listopada 1944 do stycznia 1945 roku przebywał w Krakowie, gdzie pełnił funkcję kierownika wydziału redakcyjnego w BiP Komendy Głównej AK w Oddziale IV. Od lipca 1945 roku dyrektor Departamentu Osiedleńczego w Ministerstwie Ziem Odzyskanych kierowanym przez Władysława Gomułkę. W 1947 roku został posłem na Sejm Ustawodawczy. Wiceprzewodniczący Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego i przewodniczący Rady Gospodarczej SD. Od lutego 1947 roku minister aprowizacji i handlu, a następnie do 29 września 1948 minister aprowizacji w rządzie Józefa Cyrankiewicza.
Aresztowany 13 października 1948 roku na osobiste polecenie Bolesława Bieruta. 16 października usunięty z szeregów SD. W 1955 roku skazany na 15 lat więzienia. Zwolniony z więzienia w maju 1956 roku. 6 grudnia 1956 roku zrehabilitowany przez Sąd Najwyższy. Ponownie przyjęty do SD zostaje wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu Stronnictwa Demokratycznego. W latach 1970–1974 ambasador PRL w Holandii.
« Powrót do Leksykonu