Wojna głodowa

Wojna głodowa – polsko-krzyżacki konflikt z 1414 roku.

Władysław Jagiełło wypowiedział wojnę zakonowi 18 lipca 1414 roku, co ogłosił na zamku w Łęczycy. Wojska polskie wkroczyły do Królewca. Krzyżacy chcąc uniknąć otwartej bitwy, pochowali zapasy i schronili się w zamkach, co nie pozwoliło siłom polsko-litewskim na rozstrzygnięcie wojny w wyniku bitwy. W tej sytuacji wojska polskie przy pomocy Związku Jaszczurczego (XIV wiek) zdobyły szturmem okoliczne krzyżackie miasta. Krzyżackie załogi zamków krzyżackich napadały teraz przybywające z Polski tabory z żywnością. W wojnie tej Krzyżacy starali się pokonać wojska królewskie głodem. W przeciągu kilku tygodni Polacy zajęli całą Warmię po Elbląg i Braniewo, niszcząc poważnie najbogatsze południowo-zachodnie terytoria zakonne. Wyczerpany wojną zakon, za wstawiennictwem cesarza niemieckiego, papieża i ojców soboru konstancjańskiego zawarł z Rzeczpospolitą zawieszenie broni (7.10.1414). Polska nic nie uzyskała. Wielki mistrz zaś dla pokrycia żołdu wojsk zaciężnych musiał przetopić własne srebra stołowe i zaciągnąć pożyczkę w Toruniu i Gdańsku.

« Powrót do Leksykonu