Fejgin Anatol

Anatol Fejgin – ur. 25 września 1909 r. w Warszawie, zm. 28 lipca 2002 r. w Warszawie, wysoki funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa Informacji Wojskowej i Urzędu Bezpieczeństwa PRL. Pochodził z zamożnej żydowskiej rodziny, już w wieku 16 lat związał się z młodzieżowymi organizacjami komunistycznymi. Gdy miał 19 lat, w 1928 roku, wstąpił do KPP. Za działalność komunistyczną był dwukrotnie aresztowany i skazany na dwa i cztery lata więzienia.

We wrześniu 1939 roku po kapitulacji Warszawy, Anatol Fejgin przedostał się do Brześcia, a następnie do Lwowa, gdzie pracował jako ekonomista, a później jako naczelnik Wydziału Planowania w drukarni państwowej. Pod koniec czerwca 1941 roku przeniósł się do obwodu Kujbyszewskiego. Pracował tam w sowchozie pełniąc funkcję ekonomisty-buchaltera, a następnie został zatrudniony w Zakładach Zbrojeniowych w Kujbyszewie. W maju 1943 roku wstąpił do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, gdzie został oficerem politycznym.Brał udział w bitwie pod Lenino. W styczniu 1945 roku był już szefem Oddziału Personalnego w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym Wojska Polskiego.

We wrześniu 1945 roku został na własną prośbę przyjęty do Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego, w którym został zastępcą szefa Zarządu. Od października 1949 roku został przeniesiony do Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Z dniem 1 maja 1950 roku został zatrudniony na stanowisku dyrektora Biura Specjalnego, a 1 grudnia 1951 został dyrektorem X Departamentu MBP. Wraz z pułkownikiem Michałem Taboryskim kierował zmanipulowaniem przez specjalną grupę X Departamentu MBP wyników wyborów do Sejmu PRL pierwszej kadencji, przeprowadzonych 26 października 1952 roku. X Departament zajmował się też preparowaniem dowodów w sprawach politycznych.

Został zawieszony w funkcji 5 grudnia 1953 po ucieczce na Zachód pułkownika Józefa Światły, następnie zwolniony z MBP 10 lutego 1954 i usunięty z partii. W 1955 został aresztowany i skazany na karę 12 lat więzienia za stosowanie niedozwolonych metod przesłuchań i łamanie prawa w procedurze zatrzymań. Zarzuty obejmowały bezprawne pozbawienie wolności i spowodowanie szczególnego udręczenia co najmniej 28 osób w okresie od 1950 do 1953 roku, w tym polecanie podległym funkcjonariuszom stosowania wobec niektórych z tych osób przymusu fizycznego i psychicznego. Pomimo wyroku skazującego nie został pozbawiony praw obywatelskich i prawa do odznaczeń. Został zwolniony z więzienia w 1964 roku na skutek ułaskawienia.

W 1985 roku został przyjęty do  Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i uzyskał uprawnienia kombatanckie z tytułu służby wojskowej, lecz w 1990 roku, po postępowaniu weryfikacyjnym, decyzje te uchylono i uprawnienia odebrano z powodu stosowania niedopuszczalnych metod śledztwa podczas pracy w MBP. Był świadkiem w procesie Adama Humera. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, w niedalekiej odległości od masowych, anonimowych grobów tych, których katował.