Bobola Andrzej
Św. Andrzej Bobola – ur. 30 listopada 1591 r. w Strachocinie k. Sanoka, zm. 16 maja 1657 r. w Janowie Poleskim, polski duchowny, męczennik, święty Kościoła katolickiego, autor tekstu ślubów lwowskich króla Jana Kazimierza. Jeden z patronów Polski. Urodził się w rodzinie Mikołaja, dzierżawcy dóbr królewskich. Został wychowany w atmosferze głębokiej religijności. Ukończył szkołę jezuicką w Braniewie, a po jej ukończeniu wstąpił w 1611 roku do Towarzystwa Jezusowego w Wilnie.
Po złożeniu ślubów zakonnych w 1613 roku rozpoczął studia filozoficzne na Akademii Wileńskiej. W latach 1616-1618 odbył praktyki dydaktyczno-wychowawcze w Braniewie i Pułtusku. 12 marca 1622 roku przyjął święcenia kapłańskie. Został rektorem kościoła w Nieświeżu, prowadził misje wśród ludności i dał się poznać jako dobry kaznodzieja. Był też rektorem kościoła św. Kazimierza i z narażeniem życia niósł pomoc ofiarom epidemii, która miała miejsce w Wilnie w 1628 roku.
Został mianowany pierwszym przełożonym jezuickiej placówki w Bobrujsku nad Berezyną, gdzie przyjął współbraci uciekających przed Moskalami ze Smoleńska i Orszy. Następnie sprawował w Płocku funkcję rektora kolegium oraz moderatora Sodalicji Mariańskiej. W latach 1638-1642 był w Łomży dyrektorem szkoły humanistyki i retoryki przy tamtejszym kolegium. W 1642 roku przeniesiono go do Pińska, gdzie objął stanowisko kierownika szkoły, moderował Sodalicję Mariańską i poświęcił się pracy kaznodziei.
W latach 1646–1652 ze względów zdrowotnych przebywał w Wilnie, przy kościele św. Kazimierza, głosząc kazania i prowadząc wykłady oraz misje. Wrócił ponownie na ziemię pińską, podejmując szeroko zakrojoną ewangelizację. Troszczył się o stan życia duchowego katolików, którzy żyjąc wśród prawosławnych przejmowali ich zwyczaje i ulegali rozmaitym zabobonom.
16 maja 1657 roku w zamęcie konfliktów roznieconych przez powstanie Bohdana Chmielnickiego dostał się we wsi Mohilno w ręce Kozaków. Torturowany i zamordowany w rzeźni w Janowie Poleskim przez Kozaków, którzy traktowali go jako wroga politycznego z powodu nawracania ruskiej ludności prawosławnej na katolicyzm.
Nienaruszone rozkładem zwłoki Andrzeja Boboli przez długie lata otaczane były czcią w kościele parafialnym w Połocku. W 1922 roku bolszewicy zabrali je jako osobliwość do Gmachu Higienicznego Wystawy Ludowego Komisariatu Zdrowia. W maju 1924 roku relikwie, jako rodzaj „zapłaty” za pomoc w czasie głodu przekazano Stolicy Apostolskiej. Od 17 czerwca 1938 roku ciało świętego znajdowało się w Warszawie. 17 kwietnia 1988 roku złożono je w nowo wybudowanym Sanktuarium św. Andrzeja Boboli przy ul. Rakowieckiej. 16 maja 2002 roku został ogłoszony patronem Polski.