Laubitz Antoni
Antoni Laubitz – ur. 7 czerwca 1861 r. w Pakości, zm. 17 maja 1939 r. w Gnieźnie, polski biskup rzymskokatolicki, działacz społeczny, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1925–1939. Uczył się m.in. w poznańskim Gimnazjum św. Marii Magdaleny, gdzie zaprzyjaźnił się z Janem Kasprowiczem. Studia teologiczne odbył na Królewskim Bawarskim Uniwersytecie im. Juliusza Maksymiliana w Würzburgu i w seminarium duchownym w Gnieźnie. Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1888 roku, objął obowiązki wikariusza w parafii farnej św. Mikołaja w Inowrocławiu oraz nauczyciela religii w tamtejszym gimnazjum.
W 1895 został administratorem parafii św. Mikołaja, a cztery lata później proboszczem parafii Imienia Panny Maryi. W Inowrocławiu założył ochronkę parafialną, dzięki jego staraniom powstały też przytułek dla starców i kalek oraz żłobek. W 900. rocznicę męczeństwa św. Wojciecha za jego sprawą wzniesiono pomnik patrona Polski. Sprzeciwiał się polityce germanizacyjnej zaborcy i stanął w obronie uczestników strajku szkolnego.
W latach 1906–1909 i 1916–1922 pełnił funkcję prezesa rady nadzorczej Banku Ludowego w Inowrocławiu. Był założycielem, protektorem lub działaczem szeregu stowarzyszeń, m.in. Związku Kapłanów „Unitas”, gdzie współpracował z ks. Stanisławem Adamskim, Towarzystwa Młodzieży Katolickiej św. Stanisława Kostki, Towarzystwa Robotników Katolickich, Towarzystwa Rolniczego Inowrocławsko-Strzelińskiego założonego wraz z ks. Piotrem Wawrzyniakiem i Towarzystwa Upiększania Miasta, które było organizacją zawodową pracujących kobiet.
W latach 1910–1913 stał na czele Kółka Rolniczego, zaangażował się także w rozwój chłopskiego ruchu spółdzielczego, m.in. zakładając Spółdzielnię „Rolnik”. Prowadził działalność oświatową wśród włościan. Potępiał prowadzoną przez władze pruskie politykę wysiedleń i wywłaszczania polskiego chłopstwa. Antoni Laubitz zaangażował się w konspirację niepodległościową, zostając członkiem Koła Towarzyskiego, a następnie Tajnego Międzypartyjnego Komitetu Obywatelskiego. Znalazł się w składzie Powiatowej Rady Ludowej. W czasie Powstania wielkopolskiego był zwolennikiem pertraktacji z Niemcami w sprawie opuszczenia miasta przez władze i wojska zaborcze.
W 1924 roku papież Pius XI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej i biskupem tytularnym Jassy. Zaangażował się w przedsięwzięcie budowy pomnika Bolesława Chrobrego na Wzgórzu Lecha w Gnieźnie, który został odsłonięty w 1929 roku przez prezydenta Ignacego Mościckiego. Dużą wagę przywiązywał do działalności dobroczynnej. Patronował rozbudowie struktur Caritasu. W 1938 roku sfinansował powstanie tzw. kolonii tanich mieszkań dla gnieźnieńskich bezrobotnych. 10 marca 1938 roku „za wybitne zasługi na polu pracy społecznej” został odznaczony Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.