Piwnik Jan

Jan Piwnik ps. „Ponury” – ur. 31 sierpnia 1912 r. w Janowicach, zm. 16 czerwca 1944 r. pod Jewłaszami,  cichociemny, kapitan Wojska Polskiego i aspirant Policji Państwowej, pośmiertnie awansowany do stopnia majora, a następnie do stopnia pułkownika, dowódca partyzancki AK w Górach Świętokrzyskich i na Nowogródczyźnie, Żołnierz Wyklęty.

Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku jako dowódca kompanii w Zmotoryzowanym Batalionie Policji. Wycofywał się wraz ze swoim pododdziałem ze Śląska poprzez Lubelszczyznę w kierunku granicy polsko-węgierskiej, którą przekroczył 23 września. Po ucieczce w marcu 1940 roku z obozu internowania na Węgrzech, dostał się przez Jugosławię i Włochy do Francji, gdzie wstąpił do 4 Pułku Artylerii Ciężkiej.

Po kapitulacji Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie po ukończeniu 5 kursów zasadniczych uzyskał status kandydata na cichociemnego. 10 października 1941 roku złożył przysięgę obowiązującą w ZWZ-AK i w stopniu porucznika, nocą z 7 na 8 listopada został zrzucony do Polski w ramach pierwszego lotu o kryptonimie „Rucktion”.

Został przydzielony do komórki Oddziału V Komendy Głównej ZWZ-AK, zajmującej się sprawami odbioru zrzutów lotniczych. Powierzono mu koordynację wszystkich spraw związanych z przyjmowaniem kolejnych grup cichociemnych. zgodnie z własnym życzeniem 13 czerwca 1942 roku objął dowództwo II odcinka „Wachlarza” w Równem. Jednakże krótko po tym został aresztowany. Po 4 miesiącach uciekł z więzienia w Zwiahlu i dotarł pieszo do Warszawy. Dowodził udaną akcją odbicia 3 ludzi należących do „Wachlarza” z więzienia w Pińsku.

Po powrocie z Pińska zaczął starania o uzyskanie zezwolenia na sformowanie leśnego oddziału partyzanckiego. W połowie maja 1943 roku, formalnie przyjął funkcję dowódcy Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury”. W krótkim czasie stworzył zgrupowania liczące ok. 100 ludzi. 4 czerwca został też komendantem „Kedywu” Okręgu V Radomsko-Kieleckiego AK. Dowodzone przez niego zgrupowanie było wówczas największą zwartą jednostką AK.

W lutym 1944 roku został przeniesiony na obszar Nowogródzkiego Okręgu AK, gdzie powierzono mu dowództwo VII batalionu 77 pułku piechoty AK. Poległ 16 czerwca 1944 roku pod Jewłaszami nad Niemnem w ataku na niemieckie bunkry. Został pochowany na wiejskim cmentarzu we wsi Wawiórka. Jego szczątki zostały w 1987 roku przeniesione do klasztoru cystersów w Wąchocku, a w czerwcu 1988 roku uroczyście pochowane w klasztornej ścianie.