Poradowski Michał
Ks. Michał Poradowski herbu Sas ps. „Benedykt” – ur. 4 września 1913 r. w Niedźwiadach k. Kalisza, zm. 16 czerwca 2003 r. we Wrocławiu, polski ksiądz katolicki, integrysta, teolog, filozof i socjolog, kapelan wojskowy, pedagog. W młodości działał w drużynie harcerskiej i należał do Młodzieży Wielkiej Polski OWP, której komisarzem był jego starszy brat Szymon Poradowski. W 1931 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie studiował filozofię i teologię. Święcenia kapłańskie przyjął 13 czerwca 1936 roku.
Po święceniach został skierowany na studia specjalistyczne na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego i uzyskał tytuł magistra prawa. Jednocześnie studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie podjął pracę doktorską z teologii moralnej.
Do początku czerwca 1944 roku pełnił funkcję kapelana w domu sióstr miłosierdzia w Chylicach pod Warszawą. Działał w Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej, a później w Narodowych Siłach Zbrojnych w stopniu kapitana, organizując posługę duszpasterską. Jako szef Służby Duszpasterskiej Kmendy Głównej NSZ przygotowywał wykłady, kursy ideologiczne dla żołnierzy i kapelanów oraz wydawał firmowane przez NSZ czasopismo poświęcone sprawom duszpasterstwa wojskowego „Lux Mundi”.
Pod koniec wojny wrócił do diecezji włocławskiej. Zagrożony aresztowaniem przez władze komunistyczne, jesienią 1945 roku przedostał się na Zachód, gdzie krótko pełnił funkcję kapelana w 2 Korpusie Polskim gen. Władysława Andersa. W lutym 1946 roku osiadł we Francji. Studiował na uczelniach paryskich: na Wydziale Prawa Uniwersytetu Paryskiego, gdzie uzyskał stopień doktora prawa i nauki społeczne na Katolickim Uniwersytecie Paryskim, na którym uzyskał tytuł doktora nauk ekonomicznych, społecznych i ekonomicznych.
W latach 1948–1949 studiował nauki polityczne w Fondation Nacional des Sciences Politiques. Jako stypendysta rządu hiszpańskiego, w 1953 roku odbył studia kulturoznawcze w Instytucie Balmesa w Madrycie. W 1950 roku przyjechał do Chile, gdzie przez ponad 40 lat był profesorem na uczelniach katolickich. Wyróżnił się jako organizator konferencji naukowych poświęconych marksizmowi, komunizmowi, leninizmowi, stalinizmowi i trockizmowi. Był zdecydowanym antykomunistą. W swoich wykładach i publikacjach przestrzegał przed globalnym zagrożeniem ze strony wszelkich odmian marksizmu.
W latach 1951–1955 był prezesem Zjednoczenia Polaków w Chile i współredaktorem miesięcznika „Polak w Chile”. Był przedstawicielem londyńskiej Rady Trzech, potem rządu RP na uchodźstwie oraz Skarbu Narodowego. We wrześniu 1993 roku powrócił do Polski i zamieszkał we Wrocławiu.