Szulc Serafin Wojciech

Ks. Serafin Wojciech Szulc – ur. 16 kwietnia 1831 r. w Siemoni, zm. 7 grudnia 1905 r. w Pistyniu, zakonnik, ksiądz, kapelan w Powstaniu styczniowym. Do zakonu bernardynów w Warszawie trafił tuż po ukończeniu szkoły podstawowej. W dniu 4 marca 1855 roku otrzymał święcenia kapłańskie, po których rozpoczął studia teologiczne. Po zakończeniu studiów trafił do klasztoru bernardynów w Górze Kalwarii, następnie do miejscowości Warta.

W 1862 roku trafił najpierw do klasztoru w Kaliszu a następnie w Złoczowie, skąd po wybuchu Powstania styczniowego, na początku lutego 1863 roku udał się do rodzinnego Zagłębia Dąbrowskiego. Tam, tuż po zwycięskiej bitwie o Sosnowiec, 7 lutego w Dąbrowie Górniczej przystąpił do oddziału powstańczego Apolinarego Kurowskiego i objął w nim funkcję kapelana. Później był kapelanem w oddziale Teodora Cieszkowskiego. Po upadku Powstania Styczniowego przebywał od końca 1884 roku na emigracji. Początkowo w Bawarii, następnie w Szwajcarii i Włoszech, skąd dwukrotnie udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Spisał też swoje wspomnienia z czasów Powstania styczniowego.

Znalazł się na terenach zaboru austriackiego, gdzie w parafiach Archidiecezji Lwowskiej obejmował różne funkcje, często zmieniając swoje miejsce pobytu. Ostatecznie, w 1888 roku otrzymał funkcję proboszcza w Pistyniu, którą sprawował aż do swojej śmierci. Grób księdza Serafina Wojciecha Szulca nie zachował się z powodu rzezi wołyńskiej. Drewniany, zabytkowy kościół w Pistyniu został spalony a leżący tuż przy nim cmentarz, na którym pochowano księdza Szulca został najpierw zdewastowany, a następnie całkowicie zniszczony. Miejsce to zostało później zabudowane przez Ukraińców nowymi budynkami mieszkalnymi.