Taczak Stanisław

Stanisław TaczakStanisław Taczak – ur. 8 kwietnia 1874 r. w Mieszkowie koło Jarocina, zm. 2 marca 1960 r. w Malborku, pierwszy naczelny dowódca Powstania wielkopolskiego i podpułkownik Armii Wielkopolskiej oraz generał brygady Wojska Polskiego.

W 1893 roku zdał maturę w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana. W 1897 roku ukończył studia na Akademii Górniczej we Freibergu uzyskując tytuł inżyniera. Następnie pracował w zawodzie w kopalniach Westfalii działając cały czas w polskich organizacjach patriotycznych. W 1898 roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej w armii niemieckiej, zaś w 1899 roku został przeniesiony do rezerwy.

W momencie wybuchu I wojny światowej został powołany do czynnej służby. Na własną prośbę przydzielony został w charakterze instruktora do II batalionu 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich, który stacjonował w Nałęczowie, a później w Dęblinie. Popierał działania Józefa Piłsudskiego w kierunku stworzenia Wojska Polskiego. Od kwietnia 1917 roku aktywnie współtworzył Polską Siłę Zbrojną (Polnische Wehrmacht).

W listopadzie 1918 roku zgłosił się do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych jako pierwszy Polak, oficer armii niemieckiej. 15 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Oddziału VII Naukowego Sztabu Generalnego WP. 17 listopada był współorganizatorem manifestacji Polaków, byłych żołnierzy armii niemieckiej.

W związku z wybuchem Powstania wielkopolskiego udał się do Poznania, gdzie spotkał się z Wojciechem Korfantym, który po przedstawieniu sytuacji zaproponował mu w imieniu Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, stanowisko tymczasowego naczelnego dowódcy Powstania, z jednoczesną promocją na stopień majora. Stanisław Taczak stanął na czele Powstania wielkopolskiego, a do jego najważniejszych zadań należało zintegrowanie powstających oddziałów powstańczych w jedną armię. Stworzył Sztab Generalny Armii Wielkopolskiej, oraz sformował dziewięć wielkopolskich Okręgów Wojskowych.

Stanisław Taczak wywiązał się ze swojego zadania doskonale, jednak na czele Powstania wielkopolskiego postanowiono umieścić kogoś o większym doświadczeniu i wyższym stopniu oficerskim. Po przybyciu do Poznania gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, 16 stycznia 1919 roku Stanisław Taczak przekazał mu dowództwo, samemu obejmując stanowisko drugiego kwatermistrza Okręgu Generalnego, a następnie zastępcy szefa sztabu. 2 lipca 1919 roku objął dowództwo 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich, który po włączeniu Armii Wielkopolskiej w struktury Wojska Polskiego, został przemianowany na 69 Pułk Piechoty.

W lutym 1920 roku został powołany do Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie został przewodniczącym komisji weryfikującej oficerów WP, służących wcześniej w armii niemieckiej. Następnie powrócił na stanowisku dowódcy 69 Pułku Piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie bitwy warszawskiej, w dniach 23-26 sierpnia 1920 roku pełnił obowiązki dowódcy 17 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej. W 1925 roku zamieszkał w Gnieźnie i objął dowództwo 17 Dywizji Piechoty, a następnie został skierowany do Lublina, gdzie został dowódcą Okręgu Korpusu nr II.

W 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku Powrócił do Poznania, gdzie został prezesem Związku Weteranów Powstań Narodowych oraz przewodniczącym Okręgu Zarządu Straży Pożarnych i Towarzystwa dla Badań nad Historią Powstania Wielkopolskiego. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się w Dowództwie Armii Poznań. 9 września 1939 roku dostał się do niewoli i do końca wojny przebywał w niemieckich oflagach. Zmarł 2 marca 1960 roku w Malborku, gdzie go pochowano. Następnie, po ekshumacji jego prochy przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha w Poznaniu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *