Frelichowski Stefan Wincenty
Ks. Stefan Wincenty Frelichowski – ur. 22 stycznia 1913 r. w Chełmży, zm. 23 lutego 1945 r. w Dachau, ksiądz, harcerz Rzeczypospolitej i błogosławiony katolicki, patron harcerzy polskich. Urodził się w rodzinie o tradycjach patriotycznych, która pielęgnowała polskie zwyczaje pod zaborem pruskim i nie poddała się germanizacji. W wieku 9 lat został ministrantem. Po ukończeniu czterech klas szkoły powszechnej wstąpił w 1923 roku do ośmioklasowego męskiego Pelplińskiego Gimnazjum Humanistycznego w Chełmży, na terenie którego działało kilka organizacji młodzieżowych, w tym Sodalicja Mariańska i harcerstwo.
W 1927 roku wstąpił do harcerstwa, był już wtedy członkiem Sodalicji Mariańskiej. W czerwcu 1931 roku w Chełmży zdał maturę, a jesienią wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. W seminarium prowadził ożywioną działalność w różnych organizacjach i kołach seminaryjnych: w ruchu abstynenckim, w akcji misyjnej i charytatywnej na terenie diecezjalnego Caritas. Był członkiem kręgu kleryckiego działającego w ramach Starszoharcerskiego Zrzeszenia Kleryków ZHP, a w latach 1933-1936 jego przewodniczącym. Sprawował opiekę nad drużynami harcerskimi działającymi w Pelplinie.
14 marca 1937 roku przyjął święcenia kapłańskie w katedrze pelplińskiej. Najpierw pełnił obowiązki sekretarza i kapelana biskupiego, a od 1 lipca 1938 roku wikariusza parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Toruniu. Dał się poznać jako wzorowy kapłan, opiekun chorych, przyjaciel dzieci i młodzieży, organizator prasy kościelnej i działacz misyjny. Jednocześnie pełnił funkcje kapelana Pomorskiej Chorągwi Harcerzy ZHP. Działał w Kierownictwie Wydziału Starszoharcerskiego chorągwi. W przededniu wybuchu II wojny światowej uczestniczył w Pogotowiu Harcerek i Harcerzy.
11 września 1939 roku został aresztowany przez Gestapo wraz z wszystkimi księżmi ze swojej parafii. Po dwóch dniach został zwolniony, jednak już kilka dni później nastąpiły masowe aresztowania Polaków w Toruniu i ks. Stefan Wincenty Frelichowski został ponownie uwięziony 18 października 1939 roku, wraz z grupą 700 zatrzymanych. 8 stycznia 1940 roku wraz z grupą ponad 200 więźniów został przewieziony do obozu przejściowego w Gdańsku-Nowym Porcie, gdzie pracował m.in. przy uprzątaniu zniszczeń wojennych na Westerplatte, a po kilku dniach trafił do znajdującego się w stadium organizacji obozu koncentracyjnego w Stutthofie. Duchowni należeli tam do najbardziej gnębionych grup.
Następnie znalazł się w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. W połowie grudnia 1940 roku wszystkich księży z Sachsenhausen wywieziono do obozu w Dachau, które stanowiło główne skupisko duchowieństwa z całej Europy, szczególnie z Polski. Pomimo ekstremalnych warunków pełnił nadal posługę kapłańską. Organizował wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie msze i rozdzielał komunię. Gdy na przełomie 1944/45 roku wybuchła w obozie epidemia tyfusu ks. Frelichowski zaangażował się w pomoc chorym, udało mu się także zachęcić do tego 32 innych kapłanów.
Podczas udzielania tej dobrowolnej pomocy chorym współwięźniom sam zaraził się tyfusem plamistym, który w połączeniu z zapaleniem płuc doprowadził w dniu 23 lutego 1945 roku do jego śmierci. Władze obozowe, łamiąc obowiązującą praktykę, zgodziły się przed kremacją na wystawienie zwłok księdza na widok publiczny, w wyłożonej białym prześcieradłem i udekorowanej kwiatami trumnie. Współwięźniowie już wtedy uznawali go za świętego. Proces beatyfikacyjny rozpoczęty został w Pelplinie w 1964 roku, a zakończony na etapie diecezjalnym w Toruniu 18 lutego 1995 roku. 7 czerwca 1999 roku podczas nabożeństwa odprawionego na toruńskim lotnisku Jan Paweł II dokonał beatyfikacji ks. Frelichowskiego.