Tudruj Edmund

Edmund Tudruj ps. „Mundek” – ur. 22 października 1923 r. w Stasinie koło Lublina, zm. 7 marca 1949 r. w Warszawie, żołnierz AK, członek Zrzeszenia WiN w okresie powojennym. W październiku 1944 roku został aresztowany przez NKWD i wywieziony do łagru NKWD w Borowiczach za Moskwą, w którym od 1944 roku więziono żołnierzy AK. Przebywał tam do marca 1945 roku. Niedługo po powrocie do kraju, w maju tego roku, znów włączył się w działania konspiracyjne. W grudniu 1945 roku został przypadkowo aresztowany i skazany na 10 miesięcy. Po odzyskaniu wolności ponownie wszedł w skład oddziału należącego do zgrupowania zgrupowania Hieronima Dekutowskiego „Zapory”, podlegającego Inspektoratowi Lublin Zrzeszenia WiN.

Nie ujawnił się w czasie tzw. amnestii dla podziemia niepodległościowego z 1947 roku. W maju 1947 roku został zastępcą dowódcy oddziału Juliana Rejmaka. Ponieważ był już bardzo intensywnie poszukiwany przez UB, często zmieniał miejsce pobytu, przemieszczając się głównie po zachodniej Polsce. Jesienią 1947 roku podjął próbę ucieczki na zachód, wraz z innymi żołnierzami mjr. Dekutowskiego. Jednak w wyniku zdrady i prowokacji zorganizowanej przez UB w Katowicach wszyscy oni zostali aresztowani. Edmund Tudruj został tam zatrzymany 16 września 1947 roku. Następnie trafił do centralnego więzienia MBP w Warszawie na Mokotowie. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 14 listopada 1948 roku został skazany na karę śmierci.

Stracony 7 marca 1949 roku razem z sześcioma towarzyszami walki: majorem Hieronimem Dekutowskim, Romanem Grońskim, Stanisławem Łukasikiem, Jerzym Miatkowskim, Tadeuszem Pelakiem i Arkadiuszem Wasilewskim w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Egzekucję wykonał Piotr Śmietański Jego zwłoki zostały przez bezpiekę potajemnie pogrzebane na tzw. „Łączce” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Jego szczątki zostały zidentyfikowane w 2013 roku podczas badań IPN.

« Powrót do Leksykonu