Pelak Tadeusz

Tadeusz Pelak ps. „Junak” – ur. 1 października 1922 r. w Wilkołazie powiat Kraśnik, zm. 7 marca 1949 r. w Warszawie, porucznik, żołnierz ZWZ-AK, członek Zrzeszenia WiN w okresie powojennym. Wiosną 1947 roku ujawnił się w czasie tzw. amnestii dla podziemia niepodległościowego, ale pozostał w stałym kontakcie z mjr. Hieronimem Dekutowskim „Zaporą”. Jesienią 1947 roku zdecydował się wraz z grupą żołnierzy mjr. Hieronima Dekutowskiego zagrożonych aresztowaniem na próbę ucieczki na Zachód. Jednak w wyniku zdrady i prowokacji zorganizowanej przez UB z Katowic wszyscy oni zostali aresztowani. Tadeusz Pelak został tam zatrzymany 16 września 1947 roku. Następnie trafił do centralnego więzienia MBP w Warszawie na Mokotowie.

Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 15 listopada 1948 roku został skazany na karę śmierci. został stracony 7 marca 1949 roku razem z sześcioma towarzyszami walki: majorem Hieronimem Dekutowskim, Romanem Grońskim, Stanisławem Łukasikiem, Jerzym Miatkowskim, Edmundem Tudrujem i Arkadiuszem Wasilewskim w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Egzekucję wykonał Piotr Śmietański. Jego zwłoki zostały przez bezpiekę potajemnie pogrzebane tzw. „Łączce” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Odnalezione i zidentyfikowane w 2013 roku podczas badań IPN.

« Powrót do Leksykonu