Merz Emil
Emil Merz – ur. 27 grudnia 1897 r. w Tarnowie, zm. 18 kwietnia 1972 r. w Warszawie, adwokat, funkcjonariusz MBP, sędzia Sądu Najwyższego PRL. Pochodził z rodziny żydowskiej. W 1917 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Wiedniu uzyskując doktorat obojga praw. Lata 1917-1924 spędził jako aplikant sądowy, a następnie adwokacki w rodzinnym mieście. Od 1925 roku aktywny działacz MOPR angażujący się w obronę w sprawach politycznych. Od 1928 roku pracował jako adwokat w Tarnowie, a od 1938 roku w Warszawie. W latach 1944-1948 funkcjonariusz MBP. Służbę w bezpiece skończył w 1948 roku w stopniu kapitana. Powrócił do zawodu jako prawnik, ale już w 1949 roku trafił do Sądu Najwyższego.
Jako dyspozycyjny i pewny politycznie przewodniczył przez cztery lata istnienia tajnej sekcji sędziów Sądu Najwyższego orzekających i rozpoznających odwołania od wyroków sądów pierwszej instancji. W roku 1952 roku sędzia Emil Merz orzekał najczęściej oraz najczęściej był sędzią sprawozdawcą spośród sędziów tajnej sekcji Sądu Najwyższego. Z 34 wyroków kar śmierci orzeczonych w I instancji utrzymał 14. W tym samym roku uczestniczył w utrzymaniu 10 orzeczonych wcześniej kar śmierci. Istotną rolę pełnił między innymi w mordzie sądowym na gen. Fieldorfie. Najpierw 20 października 1952 roku przewodniczył posiedzeniu odbywającym się w trybie tajnym, które pod nieobecność oskarżonego zatwierdziło wyrok śmierci wydany wcześniej pod przewodnictwem sędzi Marii Górowskiej. Następnie 12 grudnia 1952 roku wraz z sędziami Gustawem Auscalerem i Igorem Andrejewem z sekcji tajnej negatywnie zaopiniował prośbę o ułaskawienie.
Jego praca w Sądzie Najwyższym była przedmiotem postępowania dyscyplinarnego wszczętego na wniosek komisji powołanej na fali października 1956 roku przez ministra sprawiedliwości Zofię Wasilkowską do zbadania działalności sekcji tajnych w organach sądowniczych. ustalono wyjątkową aktywną i inspirującą rolę w rozstrzyganiu spraw o charakterze politycznym. Po niepełnej analizie działalności sędziowskiej Emila Merza za rażące naruszenie prawa uznano 16 spraw. Mimo tego Emil Merz orzekał w Sądzie Najwyższym, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego w 1962 roku.
« Powrót do Leksykonu