Pogrom kielecki

Pogrom kielecki – seria napadów na ludność żydowską, jaka miała miejsce 4 lipca 1946 roku w Kielcach. Pogromu dokonali polscy mieszkańcy Kielc, jak również żołnierze Wojska Polskiego i KBW oraz funkcjonariusze Milicji Obywatelskiej. Bezpośrednią przyczyną pogromu była plotka o uwięzieniu przez Żydów w piwnicy budynku przy ul. Planty 7 ośmioletniego chłopca – Henryka Błaszczyka, w celu dokonania na nim mordu rytualnego. W wyniku pogromu zginęło 37 Żydów (35 zostało rannych). Zginęło też trzech Polaków.

W związku z pogromem kieleckim odbyło się w sumie dziesięć procesów, w których odpowiadało 39 osób. Pierwszy proces obejmujący dwanaście osób odbył się w dniach 9-11 lipca 1946 roku w Kielcach. Przeprowadzony został przez Najwyższy Sąd Wojskowy na sesji wyjazdowej. Został on przez władze wykorzystany politycznie. W akcie oskarżenia zarzucającym im pobicia i morderstwa sugerowano, że „pogrom był udziałem band WiN i NSZ”. W wyniku tego procesu dziewięć osób skazano na karę śmierci, a pozostałe trzy osoby na dożywocie oraz 10 i 7 lat pozbawienia wolności. Wobec nieskorzystania przez Bolesława Bieruta z prawa łaski, egzekucji przez rozstrzelanie dokonano już na drugi dzień. Procesy milicjantów i oficerów UB podejrzanych o udział w rozruchach zakończyły się karami dla kilkudziesięciu osób. Były to kary więzienia i zdegradowania do niższych stopni.

« Powrót do Leksykonu