„Dwaj prorocy. Próba głosu” – Zbigniew Herbert

[ Powrót do poezji Zbigniewa Herberta ]

[ Powrót do tomu Epilog burzy ]

Poezja

„Dwaj prorocy. Próba głosu” – Zbigniew Herbert

Z białej trybuny
becików jaśków kołderek
mówię w języku bebe
do ludzkości (nie całej)
reszta ludzkości
słucha – nie słucha – zapomina –

tak to zaczęło bić
mleczne źródło powoju
smocze źródło zagłady

dwaj prorocy – próba głosu

zaprawdę zaprawdę
nie powrócisz do uśmiechniętej twarzy jabłka
cicho płonących białych ogrodów
płynnych przestrzeni
nasłuchujcie beknięcie burzy

szamotania w garderobie
Rapallo republiko zdrady
śmiech sztyletów
miasto z głową szczura

Dodaj komentarz