Wołyń 1943 – ludobójstwo
[ Strona informacyjna: Wołyń 1943 ]
[ Geneza ] [ Przebieg ] [ Filmy ] [ Książki ] [ Muzyka ] [ Ludobójstwo ] [ Okrucieństwo ] [ Pamięć ]
Spadkobiercy ideologii Stepana Bandery, a za nimi również – o zgrozo! – niektórzy Polacy próbują usprawiedliwiać sprawców rzezi wołyńskiej, mówić o „wojnie polsko-ukraińskiej” itp. W rzeczywistości zbrodnia była ukraińskim ludobójstwem na Polakach. W latach 1943-1945, jak ocenia badaczka Ewa Siemaszko, Ukraińcy zgładzili na Wołyniu i w Galicji Wschodniej ok. 130 000 ludzi. Morderstwa inspirowane były przez OUN, a ich motywem zbrodnicza ideologia. Polaków zabijano tylko dlatego, że byli Polakami.
„Jeśli chodzi o sprawę polską – oceniał na początku 1943 roku jeden z oficerów UPA – to nie jest zagadnienie wojskowe, tylko mniejszościowe. Rozwiązujemy je tak jak Hitler sprawę żydowską.” Dmytro Klaczkiwski „Sawur”, członek władz OUN, w czerwcu 1943 roku wydał tajną dyrektywę „całkowitej, powszechnej, fizycznej likwidacji ludności polskiej„.
Stepan Redesz, dowódca plutonu w jednej z ukraińskich kompanii zeznał przed sowieckimi śledczymi: „Otoczyliśmy 5 polskich wsi (…) i spaliliśmy te wsie, a wszystkich ich mieszkańców w ogólnej liczbie ponad 2 tys. ludzi zarżnęliśmy. (…) Wszystko to czyniliśmy w myśl hasła: 'Morduj polską szlachtę, która napływa na ukraińskie ziemie’. (…) Polskie osiedla paliliśmy z takim zamiarem, aby nie pozostały ślady ich istnienia.„
Cytaty za „Historia Do Rzeczy” – lipiec 2013
Przy ocenie tej zbrodni nie będzie decydującym fakt, iż zabójstwa Polaków noszą cechy mordów rytualnych. Znęcanie się nad ofiarami, a następnie ich ciałami, świadczą o zezwierzęceniu ukraińskich morderców i wyjątkowym, niespotykanym okrucieństwie tej zbrodni. O ludobójstwie świadczy natomiast charakter zbrodni: zamierzona i zorganizowana akcja fizycznej eksterminacji Polaków jako grupy narodowościowej. Uwagę zwracają takie elementy jak: organizacja mordów, ich przebieg, zasięg terytorialny i rozmiary oraz propagowana przy tym ideologia wyniszczenia grupy narodowościowej. Wszystkie te elementy obejmują definicję ludobójstwa:
Ludobójstwo – zbrodnia przeciwko ludzkości, obejmująca celowe wyniszczanie całych lub części narodów, grup etnicznych, religijnych lub rasowych, zarówno poprzez fizyczne zabójstwa członków grupy, jak i kontrolę urodzin, przymusowe odbieranie dzieci czy stworzenie warunków życia obliczonych na fizyczne wyniszczenie.
Alain Besançon, francuski politolog, historyk socjologii i filozofii, tak zdefiniował to pojęcie: ludobójstwo w sensie właściwym, w odróżnieniu od zwykłej rzezi, żąda następującego kryterium: jest to rzeź zamierzona w ramach ideologii, stawiającej sobie za cel unicestwienie części ludzkości dla wprowadzenia własnej koncepcji dobra. Plan zniszczenia ma obejmować całość określonej grupy, nawet jeśli nie zostaje doprowadzony do końca w rezultacie niemożliwości materialnej czy zwrotu politycznego.
Nacjonalistom ukraińskim chodziło nie tylko o wyniszczenie narodu polskiego, czy też opuszczenie przez Polaków zamieszkanych przez nich ziemi. Ich celem było przede wszystkim uniemożliwienie ich powrotu w przyszłości. Stosowano podstępy aby ująć uciekających. Były przypadki namawiania uchodźców w miastach, aby powrócili na swoje gospodarstwa. Gwarantowano im bezpieczeństwo, a następnie mordowano. Niszczono wszystkie budynki zamieszkane przez Polaków. Dyrektywa OUN instruowała:
„Zniszczyć wszystkie ściany kościołów i innych polskich budynków kultowych; zniszczyć drzewa przy zabudowaniach tak, aby nie pozostały nawet ślady, że tam kiedykolwiek ktoś żył, ale nie niszczyć drzew owocowych przy drogach; do 21 XI 1944 roku zniszczyć wszystkie polskie chaty, w których poprzednio mieszkali Polacy (…). Zwraca się uwagę raz jeszcze na to, że jeżeli cokolwiek polskiego pozostanie, to Polacy będą mieli pretensje do naszych ziem”.