Panufnik Andrzej

Andrzej Panufnik – ur. 24 września 1914 r. w Warszawie, zm. 27 października 1991 r. w Londynie, polski kompozytor i dyrygent, który większość życia spędził na emigracji w Wielkiej Brytanii. Podczas okupacji Warszawy przez Niemców w czasie II wojny światowej Panufnik zarobkował razem z innym wielkim polskim kompozytorem i swoim przyjacielem Witoldem Lutosławskim w duecie fortepianowym, grając w kawiarniach stolicy. Pomimo wojny nie zaprzestał komponowania, powstały wtedy pieśni podziemia m.in. „Warszawskie dzieci”. W Powstaniu warszawskim stracił wszystkie swoje utwory, które mimo tego, że przetrwały powstanie i wojnę zostały spalone w piecu przez nowych lokatorów jego mieszkania.

Po wojnie Panufnik przeniósł się do Krakowa, gdzie zajął się komponowaniem muzyki filmowej dla Wytwórni Filmów Wojskowych. W większości były to filmy propagandowe. Równocześnie starał się zrekonstruować utwory utracone podczas wojny. Podstawową i jedyną metodą dozwolonej twórczości artystycznej był wówczas socrealizm. Panufnik nie był członkiem partii i z władzą się nie identyfikował, więc zwrócił się do historycznej muzyki polskiej. W 1954 roku Panufnik nie był już w stanie pogodzić swego przywiązania do ojczyzny z pogardą dla muzycznej i ideologicznej polityki rządu. Postanowił wyemigrować do Wielkiej Brytanii, buntując się przeciw warunkom, w jakich polscy kompozytorzy musieli pracować.

Posłuchaj: „Warszawskie dzieci”

« Powrót do Leksykonu