Sanojca Antoni

Antoni Sanojca – ur. 4 czerwca 1899 r. w Rzeszowie, zm. 25 lipca 1990 r. w Warszawie, oficer Komendy Głównej Armii Krajowej. W Powstaniu warszawskim zastępca dowódcy Grupy AK „Północ”. Syn Józefa i Marii z domu Szulc. W okresie I wojny światowej służył w Legionach Polskich, do których wstąpił w lipcu 1915 roku. Po kryzysie przysięgowym od listopada 1917 wcielony do armii austriackiej. 15 lipca 1918 roku zdezerterował z austriackiej armii i przez ponad miesiąc działał w POW w Kijowie, potem został delegowany do 4 Dywizji Strzelców Polskich jako instruktor. Walczył z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej, potem w wojnie polsko-bolszewickiej m.in. na Wileńszczyźnie, pod Grodnem, na Mazowszu m.in. w obronie Warszawy i na Wołyniu.

W 1921 roku został odkomenderowany na studia w Politechnice Lwowskiej, którą ukończył w 1926, otrzymując tytuł inżyniera. We wrześniu 1939 roku, w stopniu majora, dowodził III batalionem 40 Pułku Piechoty Dzieci Lwowskich biorąc udział w obronie Warszawy na odcinku „Wola”. Od września 1939 roku uczestniczył w konspiracji. Od października 1939 do lipca 1944 roku był szefem Oddziału I Komendy Głównej ZWZ-AK. Od 1940 mianowany podpułkownikiem. Od lipca 1944 roku pełnił funkcję zastępcy szefa sztabu KG AK ds. organizacyjnych. W trakcie Powstania warszawskiego pełnił funkcje zastępcy dowódcy Grupy AK „Północ”.

Po upadku Powstania warszawskiego znalazł się w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu i powrocie do kraju był Delegatem Sił Zbrojnych na Obszar Południowo-Zachodni, potem I wiceprezesem oraz przewodniczącym Zarządu Obszaru Południowego WiN. Został aresztowany w listopadzie 1945 roku i skazany na 6 lat więzienia. Po ułaskawieniu w 1947 roku pracował w Departamencie Budownictwa MON. Ponownie aresztowany w 1949 roku i skazany w 1953 roku. Uwolniony z więzienia w 1956 roku, a następnie zrehabilitowany.

« Powrót do Leksykonu