Baraniak Antoni

Antoni Baraniak – ur. 1 stycznia 1904 r. w Sebastianowie, zm. 13 sierpnia 1977 r. w Poznaniu, polski biskup rzymskokatolicki, salezjanin, kapelan i sekretarz prymasów Polski Augusta Hlonda oraz Stefana Wyszyńskiego, biskup pomocniczy gnieźnieński i arcybiskup metropolita poznański, więzień stalinowski. Do zakonu salezjanów wstąpił w wieku 16 lat, święcenia kapłańskie przyjął w 1930 roku w Krakowie. Kontynuował studia teologiczne i prawnicze w Rzymie. Przez 15 lat był sekretarzem i kapelanem prymasa Augusta Hlonda, również w czasie II wojny światowej. W okresie stalinizmu kierował sekretariatem prymasa Stefana Wyszyńskiego. Był jego najbliższym, zaufanym współpracownikiem i biskupem pomocniczym w Gnieźnie.

Razem z prymasem Stefanem Wyszyńskim został w 1953 roku aresztowany i przez trzy lata przetrzymywany i torturowany w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Wykazał się niezłomną postawą, gdy władze komunistyczne usiłowały wydobyć od niego zeznania kompromitujące prymasa Stefana Wyszyńskiego, umożliwiające wytoczenie pokazowego procesu o zdradę państwa. Był m.in. 145 razy przesłuchiwany, niekiedy po kilkanaście godzin, zrywano mu paznokcie, przetrzymywano przez wiele dni bez ubrania w lodowatej, pełnej fekaliów celi. Mimo tego nie obciążył prymasa fałszywymi zeznaniami. Wyszedł na wolność w 1956 roku w stanie skrajnego wyniszczenia fizycznego. W 1957 roku został arcybiskupem metropolitą poznańskim. Władze komunistyczne zgodziły się na tę nominację, ponieważ według opinii lekarzy Antoni Baraniak miał umrzeć w ciągu kilku miesięcy. Kierował archidiecezją poznańską przez 20 lat.

Odbudował zniszczoną w czasie II wojny światowej katedrę poznańską. W 1966 roku zorganizował w archidiecezji obchody uroczystości 1000-lecia Chrztu Polski, które zgromadziły tysiące ludzi. Aż do śmierci był inwigilowany i nękany przez władze komunistyczne.