Władysław z Gielniowa

Władysław z Gielniowa – ur. ok. 1440 r. w Gielniowie, zm. 4 lub 5 maja 1505 r. w Warszawie, błogosławiony, bernardyn, kaznodzieja, jeden z pierwszych poetów piszących po polsku, patron Warszawy oraz Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pochodził z ubogiej mieszczańskiej rodziny, na chrzcie otrzymał imię Marcin Jan. Gdy ukończył szkółkę parafialną w 1462 roku, wstąpił na Akademię Krakowską, jednak jeszcze tego samego roku porzucił studia i wstąpił do krakowskiego zakonu franciszkanów obserwantów, zwanych bernardynami, przyjmując tam imię zakonne Władysław. Odznaczał się duchem pokuty, często pościł i nosił włosienicę. Był jednym z pierwszych, którzy wprowadzili język polski do nabożeństw kościelnych. W latach 1486–1487 był egzaminatorem w sprawie cudów za przyczyną św. Szymona z Lipnicy, dzięki czemu zyskał rozgłos wśród polskich bernardynów.

Dwukrotnie pełnił w zakonie funkcję prowincjonała, pracował nad poprawieniem organizacji zakonu i podniesieniem poziomu formacyjnego i intelektualnego zakonników. Zasłynął jako znakomity kaznodzieja. Został uznany za najwybitniejszego polskiego twórcę średniowiecznego znanego z imienia.