„Wersety panteisty” – Zbigniew Herbert

[ Powrót do poezji Zbigniewa Herberta ]

[ Powrót do tomu Struna światła ]

„Wersety panteisty” – Zbigniew Herbert

Zatrać mnie gwiazdo
– mówi poeta –
przeszyj mnie strzałą odległości

wypij mnie źródło
– mówi pijący –
do dna mnie wypij do nicości

niech mnie wydadzą dobre oczy
pożerającym krajobrazom

słowa co miały chronić ciało
niech mi przepaści przyprowadzą

gwiazda w czoło korzeń zapuści
źródło twarz mi odczłowieczy –

potem obudzisz się milczący
w dłoniach bezruchu
w sercu rzeczy