Blachnicki Franciszek
Franciszek Blachnicki (ur. 24 marca 1921 w Rybniku, zm. 27 lutego 1987 w Carlsbergu, w RFN) – polski ksiądz katolicki, założyciel Ruchu Światło-Życie, więzień obozów koncentracyjnych, sekowany przez SB w okresie PRL.
Rok przed wybuchem II wojny światowej zdał maturę, wykorzystał doświadczenie z harcerstwa i powołał Ruch Światło-Życie. Walczył w wojnie obronnej Polski 1939, aresztowany przez Gestapo przebywał w Auschwitz, nawrócił się oczekując na karę śmierci zasądzoną mu przez władze III Rzeszy. Finalnie ułaskawiony, przebywał w niemieckich obozach koncentracyjnych i więzieniach.
Po II wojnie światowej wstąpił do seminarium (w Krakowie), święcenia kapłańskie otrzymał w 1950 roku. Organizator i inicjator społecznego planu przeciwalkoholowego, „Krucjata Wstrzemięźliwości” – inicjatywa została zakazana przez władze PRL. Skazany przez władze PRL na 3 lata więzienia. Blachnicki był autorem swoistej „teologii wyzwolenia” – jej celem było pokojowe wyzwolenie państw socjalistycznych.
W dniu ogłoszenia stanu wojennego przebywał we Włoszech, w Rzymie. Śmierć Franciszka Blachnickiego była przedmiotem śledztwa. Oficjalnie zmarł na skutek zatoru płucnego, ale z racji jego inwigilacji przez SB podejrzewano otrucie (Jolanta Gontarczyk i Andrzej Gontarczyk, jego przyjaciele, okazali się tajnymi współpracownikami SB). Śledztwo zostało umorzone z braku danych.
« Powrót do Leksykonu