Pełczyński Tadeusz

Tadeusz Pełczyński – ur. 14 lutego 1892 r. w Warszawie, zm. 3 stycznia 1985 r. w Londynie, generał brygady Wojska Polskiego. W czerwcu 1915 roku wstąpił do Legionów Polskich. Był oficerem 6 Pułku Piechoty. Dowodził plutonem i kompanią. W lipcu 1917 roku po kryzysie przysięgowym został internowany w obozie, w Beniaminowie.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Znalazł się w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Ukończył studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził zgrupowaniem na tyłach Wehrmachtu w Lasach Przysuskich.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej przybył do Warszawy i podjął działalność konspiracyjną w SZP, a następnie ZWZ i AK. W latach 1940-1941 komendant okręgu lubelskiego ZWZ. Rozpracowany przez tamtejsze Gestapo powrócił do Warszawy i objął funkcję szefa sztabu KG ZWZ-AK. Jednocześnie, od lipca 1943 roku, był zastępcą komendanta głównego AK. Dowodził akcjami sabotażowymi przeprowadzanymi przez oddziały Kedywu.

Należał do zwolenników wybuchu Powstania warszawskiego. W Powstaniu został ciężko ranny podczas bombardowania gmachu PKO na ul. Świętokrzyskiej, przez co przestał pełnić funkcję szefa sztabu KG AK. Po upadku Powstania warszawskiego trafił do niemieckiego obozu w Langwasser, a następnie w Colditz. Po wyzwoleniu obozu przez aliantów w 1945 roku trafił do Londynu i tam pozostał. Był aktywnym działaczem organizacji kombatanckich związanych z AK.