Nieckarz Stanisław
Stanisław Nieckarz – ur. 10 czerwca 1941 r. w Anówce w Mołdawii, zm. 27 października 2014 r. w Warszawie, polski urzędnik państwowy, działacz PZPR, minister finansów w okresie PRL, członek Rady Polityki Pieniężnej w latach 2004–2010. W 1965 roku ukończył studia na Wydziale Finansów i Statystyki Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie. W 1968 roku wstąpił do PZPR. Od razu po studiach rozpoczął pracę w Ministerstwie Finansów. Pracował tam do 1977 roku, zaczynając jako stażysta, szybko awansował do kierowniczych stanowisk. W latach 1977–1980 pracował w KC PZPR jako zastępca kierownika Wydziału Planowania i Analiz Gospodarczych.
Od 1980 do 1982 zajmował stanowisko wiceprezesa NBP. Później sprawował urząd ministra finansów w latach 1982-1986. Od 1987 do 1992 był radcą ekonomiczno-finansowym ambasady w Budapeszcie. Z materiałów zachowanych w IPN wynika, że został pozyskany do współpracy z wywiadem PRL tuż po przyjeździe do stolicy Węgier. Został kontaktem operacyjnym o kryptonimie „Darg”. Pozyskiwał informacje o polityce gospodarczej Węgier, zwłaszcza w kontekście międzynarodowym, przekazywał bezpiece komentarze po wizytach zagranicznych polityków w Budapeszcie. Współpraca miała charakter materialny, spotykał się z oficerami w najlepszych restauracjach, w których rachunki płacili oficerowie wywiadu, przyjmował prezenty, często w postaci drogich alkoholi. Do maja 1990 roku, takich spotkań odbył około 40.
Po rozwiązaniu SB, jej funkcje przejął UOP. Nieckarz do 1992 roku pracował w ambasadzie w Budapeszcie, nie wiadomo jednak czy jego współpraca już z UOP była kontynuowana. Jako zasłużony dla PRL, po powrocie do Polski pracował jako doradca i członek władz banków komercyjnych oraz instytucji ubezpieczeniowych. Opracował statut i organizował warszawski oddział Galicyjskiego Trustu Kapitałowo-Inwestycyjnego, parabanku, który oszukał swoich klientów na 26 mln złotych. Jednak dotyczący go wątek w prowadzonym później śledztwie umorzył SLD-owski minister sprawiedliwości Jerzy Jaskiernia. Zasiadał w radzie programowej Unii Pracy, w 2004 z rekomendacji tej partii został wybrany przez Sejm w skład Rady Polityki Pieniężnej II kadencji. Funkcję tę pełnił do 2010 roku.
« Powrót do Leksykonu